Oto trzecia porcja prac szkolnych: Paul Zychowski i Jagoda Szczykutowicz. Józef Piłsudski urodził się 5 grudnia 1867 r. w szlacheckiej rodzinie,
w dworze niedaleko wsi Zułowo na Litwie. Piłsudski był czwartym dzieckiem,
a drugim synem Józefa Wincentego Piotra Piłsudskiego i jego żony Marii
z Billewiczów. Matka wychowywała swoje dzieci w duchu patriotycznym, uczyła ich historii i literatury polskiej, czytała im wiersze Adama Mickiewicza czy Juliusza Słowackiego, które mały „Ziuk”, znał na pamięć i często recytował.
W 1877 r. Józef Piłsudski rozpoczął naukę w I Gimnazjum Wileńskim, do którego uczęszczał razem z bratem Bronisławem. Piłsudski był dość zdolnym uczniem, ale lekkomyślnym. Zarzucano mu, że niezbyt dobrze władał, w mowie
i piśmie, językiem rosyjskim, dlatego iż czytał zbyt dużo polskich książek.
W 1885 r. Piłsudski rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie
w Charkowie. Tam został członkiem rosyjskiej grupy rewolucyjnej i już w 1886 r. został zawieszony za udział w demonstracjach studenckich. Złożył wniosek na inną uczelnię, ale został odrzucony, z powodu poprzedniego zaangażowania
w działalność przeciwko caratowi.
W marcu 1887 r. tragedia dotknęła rodzinę Piłsudskiego, Józef Piłsudski oraz Jego brat Bronisław, zostali aresztowani pod zarzutem spisku przeciwko obecnemu carowi, Aleksandrowi III. Bronisław Piłsudski skazany został na 15 lat, a Józef Piłsudski na 5 lat pracy na Syberii. Warunki więzienne w jakich znalazł się Józef Piłsudski były bardzo niekorzystne. Surowa dyscyplina, pobicia i maltretowanie więźniów oraz czterdziestopniowe mrozy dość głęboko zapisały się w pamięci Piłsudskiego i miały ogromny wpływ na jego dalsze życie.
Piłsudski nigdy jednak nie tracił nadziei na wolną Polsce. Podczas gdy inni zesłańcy ulegali apatii i zniechęceniu On z utęsknieniem czekał na jakiś list
z Polski, gazetę, a czasami tylko echo jakichś podziemnych działań. Budziło się w Nim wówczas pragnienie powrotu i walki o niepodległą Polskę.
Pomimo niesprzyjających warunków nie tracił swojego humoru i tak oto ten ‘lekkomyślny uczeń’ został ‘profesorem’ dwóch młodych Michalewiczów
w czasie pobytu w Tunce. Celem sprawdzenia ich umiejętności i wiedzy, Piłsudski zarządził, aby egzamin ogólny odbywał się według zasad realizowanych przez swego znienawidzonego profesora z gimnazjum wileńskiego, Pawła Iwanowicza Jachontowa. Musiał to być bardzo nietypowy sposób, skoro dzieci rozpłakały się już po pierwszym pytaniu. Piłsudski poczuł się bardzo niezręcznie i natychmiast zaczął tulić i całować dzieci. Refleksje
z tego wydarzenia były jednak bardzo odmienne, Piłsudski uświadomił sobie jakie piekło musiał przechodzić w czasie swego ośmioletniego pobytu
w rosyjskim gimnazjum, podczas gdy matka chłopców doszła do wniosku, że Piłsudski musi być dobrym profesorem, skoro chłopcy rozpłakali się już po pierwszym pytaniu. Funkcja nauczyciela była również sposobem zarobienia na życie.
W 1892 r. Piłsudski powrócił z Syberii do Wilna. Zamknięty w więzieniu jako dziecko, opuścił go jako dojrzały już mężczyzna. Dziecinne marzenia
o wolnej Polsce, przerodziły się w konkretne pomysły i plany, które Piłsudski od chwili odzyskania wolności próbował wprowadzać w życie. W 1893 r. Piłsudski dołączył do Polskiej Partii Socjalistycznej, pomagając zorganizować filię litewską. W 1894 r. Piłsudski został redaktorem naczelnym podziemnej gazety socjalistycznej "Robotnik", a w 1895 r. został liderem polskiej partii socjalistycznej i zwolennikiem popularnych wówczas idei socjalistycznych,
w których realizacji widział największe szanse przywrócenia Polsce wolności.
Nie był jednak socjalistycznym fanatykiem. Po 1918 r. miał wyznać: Z tramwaju
o nazwie “socjalizm” wysiadłem na przystanku “Niepodległość”.
Do niepodległości wiodła wszak daleka droga, pełna trudnych doświadczeń, których życie nie szczędziło Piłsudskiemu. W lutym 1900 r. władze rosyjskie znalazły drukarnię Robotnika. Piłsudski został skazany na więzienie
w słynnym X Pawilonie warszawskiej Cytadeli, gdzie przebywali więźniowie polityczni. Piłsudski udając obłąkanego oraz odmawiając jedzenia został niebawem umieszczony w więziennym szpitalu w Petersburgu, skąd po pół roku, dzięki pomocy polskiego lekarza, Władysława Mazurkiewicza, udało Mu się uciec. Rzeczą dość niezwykłą była niezłomna wola i pragnienie walki
o niepodległą Polskę, którą nabierała mocy po każdym Jego wypuszczeniu na wolność.
Piłsudski za głównego wroga Polski uważał Rosję. W chwili wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) Piłsudski udał się do Tokio, aby spróbować wynegocjować pomoc w uzbrojeniu polskich ochotników. W zamian za usługi wywiadowcze, Japończycy zgodzili się pomóc Piłsudskiemu, kupując broń i amunicję, ale nie poparli Jego planów przygotowania powstania narodowego. Piłsudski, nieco zawiedziony postawą Japończyków, od których spodziewał się znacznie większej pomocy, postanowił rozszerzyć na większą skalę działania rewolucyjne. Niekorzystna sytuacja w Rosji, z racji wybuchu rewolucji w 1905 r., mobilizowała Piłsudskiego do coraz bardziej stanowczych
i ryzykownych posunięć.
Otóż w 1904 r. Piłsudski utworzył jednostkę wojskową tzw. bojówkę, aby rozpocząć walkę zbrojną z caratem. Zbrojny ruch oporu zainicjowany przez odziały bojowe w postaci zamachów na carskich dygnitarzy, napadów na banki czy przewożące pieniądze pociągi pocztowe, nie zyskał ogólnonarodowego poparcia.
Piłsudski musiał zbiec do Galicji, gdzie narodziła się nowa koncepcja wolnej Polski. Polski, która miała powstać w wyniku międzynarodowego konfliktu zbrojnego, jaki ogarnął niemal całą Europę tj. pierwszej wojny światowej (1914-1918). Piłsudski począł czynić stosowne przygotowania, a ich wymiernym rezultatem było powołanie 3 sierpnia 1914, a więc tuż przed wybuchem wojny,
I Kompanii Kadrowej, utworzonej ze Związków i Drużyn Strzeleckich. Wkrótce po wybuchu wojny, na jej bazie zaczęto formować Legiony Polskie. Komendant Główny, taką funkcje pełnił Józef Piłsudski, cieszył się ogromnym szacunkiem wśród żołnierzy, dlatego że dzielił w z nimi wszystkie trudy żołnierskiego życia: “tą sama czarną, niesłodzoną kawę, marne jedzenie i te same wszy w swetrach
i mundurach”.
Niestety, Legiony nie odegrały żadnej większej roli militarnej, a wspierane do tej pory przez Piłsudskiego państwa centralne tj. Austro-Węgry i Niemcy zaczęły odnosić porażki na froncie. Odpowiedzią Piłsudskiego na zawirowania wojenne i zmianę sytuacji na froncie była odmowa złożenia przysięgi wierności.
W wyniku tzw. kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. legionistów internowano, a Piłsudskiego osadzono w twierdzy Magdeburg.
Power Point Presentation, Jagoda Szczykutowicz, "Cechy prawdziwego przywódcy", plansza nr 4 |
Podczas nieobecności Piłsudskiego rosła Jego legenda jako człowieka niezłomnego, który dla silnej i wolnej Polski gotów był walczyć ze wszystkimi zaborcami i znosić ich prześladowania. 10 listopada 1918 r. do Warszawy przyjechał jednowagonowy pociąg z Berlina, wiozący Piłsudskiego. Ludność witała Go bardzo entuzjastycznie, albowiem wiązała z Nim nadzieje na ostateczne uregulowanie sprawy polskiej oraz zaprowadzenie porządku. Piłsudski, zdaniem Bohdana Skaradzińskiego “był więcej wart niż dywizja gotowego wojska(…) albo nieźle politycznie wyrobiony rząd”. 11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu zwierzchnictwo wojskowe oraz misję tworzenia rządu. Trzy dni później objął pełnię władzy jako Tymczasowy Naczelnik Państwa.
Józef Piłsudski uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych ludzi
w dziejach Polski, ponieważ dzięki Niemu Polska odzyskała niepodległość. Po 123 latach niewoli Polska znowu powróciła na mapę Europy, dzięki stanowczości i poświęceniu takich ludzi jak Józef Piłsudski. Komendant, nie tylko marzył
o wolnej, silnej i spokojnej Polsce, ale podejmował konkretne, bardzo ryzykowne działania, aby te marzenia urzeczywistnić. Godził się cierpieć wojenne trudy, znosić samotność w więziennych celach, walczyć z polityki, którzy mieli inną wizje Polski tylko po to, aby powstało niezależne państwo polskie.
Uważał, że “Polska to wspólny obowiązek, ciężka praca bez domagania się zapłaty,
a niepodległość jest dobrem nie tylko cennym, ale i bardzo kosztownym”. Piłsudski uważał, że jedynym sposobem na zbudowanie niepodległej Polski była walka zbrojna. Tylko tak Polska, Jego zdaniem, mogła wybić się na niepodległość.
Piłsudski był niewątpliwie ambitnym mężem stanu, wybitnym strategiem wojskowym, wielkim patriotą o niezłomnym charakterze, charyzmatycznym przywódcą, twórcą niepodległego państwa polskiego. “Każde słowo, czyn i myśl” miały służyć dobru Polski i choć nie wszystkie Jego dokonania zapisały się złotymi zgłoskami na kartach dziejów Polski, to nie ulega wątpliwości, że Piłsudski walce o niepodległość Polski, a potem o jej utrzymanie, poświęcił całe swoje życie. To On podejmował konspiracyjna walkę z caratem, zabiegał
o wsparcie na arenie międzynarodowej, tworzył zalążki polskiego wojska, tzw. polskie legiony. Słowem pozostał w pamięci Polaków, i nie tylko, ojcem niepodległej Polski, która przetrwała do dzisiaj.
Myślę, że najtrafniej rolę Piłsudskiego podsumował w 1935 r., w czasie pogrzebu Piłsudskiego, prezydent Mościcki mówiąc: "On był królem naszych serc
i suwerenem naszej woli. Przez pół wieku jego tragedii życiowych zdobył serce po sercu, duszę za duszą, aż wziął całą Polskę z purpurowym królewskim duchem ... dał Polsce wolność, granice, władzę i szacunek ".
Ale niestety po II wojnie światowej Piłsudski został zapomniany
i potępiony przez komunistyczny rząd Polski. Po upadku komunizmu Piłsudski po raz kolejny został publicznie uznany za bohatera polskiego. W sześćdziesiątą rocznicę śmierci, w dniu 12 maja 1995 r., Sejm RP podjął uchwałę: "Józef Piłsudski pozostanie, w naszej pamięci narodowej, założycielem niezależnej
i wolnej Polski. Obronił Europę od nawały bolszewickiej. Józef Piłsudski dobrze służył swojemu krajowi i wszedł w naszą historię na zawsze”.
Na całym świecie jest wiele miejsc, w których pamięta się Piłsudskiego, takich jak kopiec Piłsudskiego w Krakowie, Instytut im. Józefa Piłsudskiego
w Warszawie, Londynie, Nowym Yorku, czy Akademia Wychowania Fizycznego im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Prawie każde polskie miasto ma ulicę nazwana Jego imieniem, nie wspominając już o statku pasażerskim, MS Piłsudski czy kanonierce ORP “Komendant Piłsudski”.
Działania Józefa Klemensa Piłsudskiego były naprawdę bohaterskie
i wahały się od wielkiej ofiary do niesamowitego zwycięstwa. Piłsudski pokazał, że ciężką pracą, poświeceniem, wytrwałością możemy zrealizować nasze nawet najbardziej ulotne marzenia. Dla wielu Polaków, Polska była takim właśnie ulotnym marzeniem, które stało się rzeczywistością dzięki takim ludziom jak Józef Piłsudski i Jego poprzednicy, którzy nie ustawali w walce o wolną Polskę. Wielkim poświęceniem i ofiarnością Piłsudski zdobył sobie miejsce we wszystkich sercach.
Paul Zychowski, klasa 9, lat 14
