| Ostatnio przeglądając mój pierwszy tomik pt „Nasze małe Ojczyzny” wydany w 2009r. natknęłam się na dwa wiersze, które mówią o Australii. Jeden z nich upamiętnia trzech największych Polaków, w tym Pawła Edmunda Strzeleckiego pozwolę je sobie przypomnieć. Pozdrawiam, Regina Sobik.
Trzy serca trzech wielkich Polaków
Trzy serca daleko od siebie
tułał po świecie przekorny los
choć dzielił je czas i przestrzenie
drogę im znaczył historii głos
Trzy serca tak różne od siebie
lecz biły rytmem na zgodny ton
mottem ich życie był jeden cel
Ojczyzna naród rodzina dom
Tu na obczyźnie młody Strzelecki
w kronice dziejów wpisał swój wkład
by każdy rodak pod obcym niebem
Polski mógł znaleźć maleńki ślad
Naczelnik Kościuszko ze szczytu góry
o ukochanym kraju wciąż śni
gdzie Kraków Wawel i dzwon Zygmunta
biciem obwieszcza znaczące dni
Inżynier Blum pracą umysłem jasnym
wciąż szuka środków na zacny cel
mądrą maksymą przodków wiedziony
co otrzymałeś z innymi dziel
Bóg wynagrodził tułaczy dolę
i przy rozdrożu ich drogi stał
Oni znaleźli tu swoje miejsce
na ziemi którą ten kraj im dał
Trzy serca Trzech Wielkich Polaków
żyły kochały aż brakło tchu
dziś dumą przybranej ojczyzny
jak silne drzewa wyrosły tu
Tęsknota emigranta
W świat ulecieli ptakiem wędrownym
tu je ta sama przywiodła gwiazda
tu u podnóża góry Kościuszko
na nowej ziemi budują gniazda
Za oceanem z dala od domu
szukali lepszej i lżejszej doli
chociaż tęsknota pali im serca
kaleczy duszę i strasznie boli
W pamięci strzępy wspomnień zostały
zamglony błękit polskiego nieba
płacząca brzoza przy polnej drodze
biedna izdebka i bochen chleba
Na progu cień matki co czeka syna
ojca z rozpaczy skroń posiwiała
na ścianie stare wyblakłe zdjęcie
droga pamiątka jaka została
Tutaj znaleźli cząstkę ojczyzny
a łzy tęsknoty płyną strugami
znacząc na twarzy wędrówki ślady
za tak bliskiemu sercu stronami
Oni w tę ziemię wrośli jak drzewa
lecz pamiętają skąd ich korzenie
pamięcią wrócą do stron rodzinnych
gdzie ojców groby krzyż i kamienie
Regina Sobik | 
