Straciłam szczęście,
przeszukałam cały dom
nie ma go w kuchni,
nie ma pod sofą, w łazience
nie ma pod stołem.
Nagle wyjmuję z walizki
kilka zostawionych rzeczy,
zwiniętych w kłębek...
jak córka, moja słodka córka
Nie oddam żadnej walizki NIKOMU
Na łóżku czerwona wstążka
ciasno zawiązana miłością
Pościel pachnie jeszcze kilkoma
czułymi gestami
na pamięć, na czułość, na piękno
na prawdę
Zostawię, niech trwa...
Obok leży kilka zdjęć,
mały chłopczyk siedzi na ławce
ogromne okulary przytrzymują
jego białą grzywkę,
takie duże jak mama
tak ogromne jak moja miłość
Syneczku
Ukryję Was przed wiatrami,
zabiorę od wszelkich kłopotów,
przyniosę Wam wszystkie kolory,
cokolwiek zechcecie.
Tylko proszę niech drzwi się otworzą...
❤
Wiersz napisany w początkach pandemii (luty 2020); dwie córki tuż przed długim lock down wyjeżdżają do Polski...
Mira Weronika Danielewska
Publicystka, poetka, dziennikarka, filozof | 
