Krzyczą o prawdę
Kikuty domów stoją na straży
Tych co tu byli Gospodarzami
Oni nie wyjdą przywitać wiosny
kiedy ich groby pod zgliszcz gruzami
Skostniałe ręce już nie przytulą
kochania co jeszcze wczoraj się śmiało
milczące usta nie ucałują
Tych z których dzisiaj nic nie zostało
Rozpaczy i łez nikt już nie otrze
słów pocieszenia nikt nie wypowie
chociaż ich dusze krzyczą o prawdę
zamkniętą we wspólnym i niemym grobie
Bezpieczny schron
Tkany z łez ludzkich tragedii
w ciemności grobowej ciszy
jak Matka tuli ofiary
wojennej rzeczywistości
Raniony wybuchem bomby
pod ciężkim stropem betonu
drżąc jak osika na wietrze
trzyma na szali ich życie
A Oni wciąż mocno wierzą
że jest ratunkiem ochroną
przed tymi co śmierć zadają
salwami z czołgów i rakiet
Dziś pękło mu serce na pół
jak serca Tych co ufali
grzebiąc pod płaszczem betonu
ostatni promyk nadziei
Nie chcemy wojny
Tańczą płomienie w ogniu rakiet
zabójczy podmuch rani ciało
śmierć rozpostarła czarne skrzydła
i ciągle ofiar jej za mało
Nie chcemy wojny krzyczą krzyże
Boże chroń naród i rodziny
na gruzach domów każdy kamień
płacze nad losem Ukrainy
Rozpacz i ból odbiera rozum
niewinna krew tryska strumieniem
drapieżco depczesz ludzką godność
rozlicz się w końcu ze swym sumieniem
Kto to dał prawo do zabijania
niewinnych ojców matek dzieci
przecież świat jeden jest dla wszystkich
tak jak dla wszystkich słonko świeci
Regina Sobik | 
