Zbłąkane duszyczki snują się po ścieżkach
ciszą otulonych cmentarnych alei
pośród kaskad kwiatów i świateł lampionów
w modlitwie najbliższych szukają nadziei
Czy dosięgną nieba które tak daleko
i zamknięte zda się głuche na błagania
kiedy karta życia zamknęła swą stronę
łzy na twarzy żywych śladem po rozstaniach
I one osuszą wnet zbolałe lico
cóż nam pozostanie po Tych co już nie ma
pamięć i modlitwa zadatkiem na niebo
i skryte w sercu o bliskich wspomnienia
Regina Sobik
| 
